7 februari 2023, de dag dat ik voor de 2^de keer in het UZ Gent binnenstapte.

Maar deze keer was anders. Mijn eerste opname was een dagopname: ik sliep thuis, at het grootste deel van de tijd thuis, kon nog één dag per week naar school en vooral, ik was nog veel bij mijn gezin.

Maar een jaar geleden was het zover: een residentiële opname. Met een heel bang hartje pakte ik mijn spullen en vertrok ik naar het UZ. Ik zat met duizenden vragen en twijfels. Mijn grootste angsten waren het onbekende eten en het bijkomen. In dagopname wist ik er altijd de kantjes vanaf te lopen, maar dat was nu geen optie meer.

De eerste weken daar waren echt verschrikkelijk. Ik miste thuis en de eetstoornis had toch wat meer de bovenhand genomen. Thuis deed ik alles, omdat ik moest van mijn ouders, maar het was een serieuze aanpassing toen ik in het UZ alles op eigen houtje moest doen en beslissen. En alsof het nog niet moeilijk genoeg was, hing er tijdens het eten ook nog een heel gespannen sfeer. Iedereen hield elkaar in het oog en zeker als nieuw meisje probeerde ik niets verkeerd te doen of te zeggen.

Voor mij waren de weken in fase 1 de moeilijkste. Ik ben iemand die altijd graag bezig is. Ik heb het (ook al van voor mijn eetstoornis) moeilijk met niks doen en dit is iets wat in fase 1 in opname veel voorkomt. Zeker op maandag: dan is het tour en moet iedereen afzonderlijk bij een team van dokters en verplegers gaan voor een wekelijkse evaluatie. Maar tijdens de evaluatie van de anderen moesten we wachten. Ik heb tijdens mijn opname dan ook veel verschillende hobby’s (knutselen, kleuren, LEGO bouwen, bullet journaling, lezen,…) uitgeprobeerd.

Maar vanaf fase 2 mochten we al wat meer naar huis, zodat ik terug meer tijd kon doorbrengen met mijn gezin. Dit had dan ook een positief effect op mijn herstel: het ging steeds beter en de eetstoornis verdween meer en meer naar de achtergrond. Op een moment was er zelfs een twijfel om vroeger uit opname te gaan, omdat de ziekenhuisomgeving een beetje triggerend begon te worden.

Maar in fase 3 zag ik ook echt in dat in opname gaan de beste beslissing was. Ik kon inzien dat ik echt veel stappen had gezet en tot op de dag van vandaag ben ik heel blij dat mijn ouders mij een beetje verplicht hebben om in opname te gaan.

Als je momenteel op de wachtlijst staat en nog twijfelt, gewoon doen! Het is super eng, maar het is echt de beste beslissing om te maken. Het zal je alleen maar vooruithelpen.

Liefs, Caro