Al meer dan 20 jaar maakt er een eetstoornis deel uit van mijn leven. Ze was niet constant even sterk aanwezig. Er waren goede periodes waarin ik ze iets meer kon loslaten, maar die werden afgewisseld met periodes van continue eetstoornisgedachten. Er waren heel donkere periodes waarin het leven nog weinig waarde leek te hebben, maar ook periodes dat de eetstoornis meer op de achtergrond geraakte en ik ook wel fijne momenten kon beleven.

In die voorbije 20 jaar maakte ik mijn studie af, vond ik een job waaruit ik veel voldoening haal, stichtte ik een gezin en durfde ik mijn verleden recht in de ogen te kijken. Mensen in mijn omgeving denken dat ik mijn leven op de rails heb, wat voor een stuk ook zo is, maar tegelijkertijd sluimert er een eetstoornis op de achtergrond, die met periodes ook heel aanwezig is.

En dan komt er een dag dat er wat zaken samenkomen (toeval?) en je ergens beseft: eigenlijk wil ik dit niet meer, eigenlijk wil ik mijn leven terug, maar dat betekent gewicht loslaten (en dus ook bijkomen).

Er klinkt heel luid: HELP in mijn hoofd.

Hoewel het idee heel beangstigend is en ik wat in paniek geraak, komt er tegelijkertijd ook een beetje rust: de beslissing was genomen, gedaan met aanmodderen, we gaan ervoor.

Mijn psycholoog zet samen met mij een plan uit. Aanvankelijk ben ik gemotiveerd, vol goede moed, maar al snel neemt de angst het over en besef ik: ik heb extra hulp nodig. Met lood in mijn schoenen ga ik op zoek naar een diëtist. Met een berg stress ga ik naar de eerste afspraak, ergens ook vanuit een soort verdedigingspositie: ze gaat mij hier niet vertellen wat ik wel en niet mag eten.

Wat blijkt?

Die verdedigingspositie is nergens voor nodig: ze luistert naar mij, naar wat ik wil, niet wil, moeilijk vind. Ze wil samen met mij kijken naar hoe en wat, niets moet. Ze vraagt om aan te geven als er dingen zijn die niet werken, dan zoeken we wel verder. Het is geen gemakkelijk gesprek, maar ik denk wel dat het dit is dat ik nu nodig heb.

Zover staan we, ik zie wel hoe het loopt, ik ben in ieder geval niet alleen, er staan supporters aan de zijlijn. En misschien lukt het wel deze keer, na meer dan 20 jaar.

Wordt vervolgd …

Heleen