Al van zolang ik mij kan herinneren, wou ik altijd graag dat maatje minder. Dat plan lukte echter nooit. Ik kreeg het nooit voor elkaar om het dieet dat ik voor ogen had te doen slagen en als perfectionist is dat niet evident.

Toen ik in het laatste jaar van het middelbaar zat, had ik ineens de drive gevonden. Het was zo leuk! Ik merkte vrij snel resultaat en de complimenten volgden.
Naast alle uren training die ik al had, ging ik nog extra gaan lopen ‘om mijn conditie op peil te houden …’ Ik verdiepte me in het ‘gezond’ eten. Maar aan alles komt een eind en de manier waarop ik bezig was, kon ik niet volhouden en die kilo’s gingen er niet verder af.

De vraag kwam bij mij op: ‘Wat kan ik doen om toch verder te gaan?’

Op dat moment heeft mijn eetstoornis voor het eerst een stem gekregen, maar zelf had ik dit nog niet door.

De zomer van datzelfde jaar ging ik op surfvakantie met vrienden. Wat een mooie afsluiter moest worden, draaide uit op een reis waar ik het liefst niet meer aan terugdenk. Iedere ochtend vroeg opstaan om te gaan lopen. Iedere maaltijd het gevecht in mijn hoofd om te eten en over te geven, of niet te eten. Het 24/7 koud hebben. Geen enkele fut en energie hebben om mij te amuseren met mijn vrienden. En dit alles zonder dat iemand hiervan wist. In die week besefte ik dat er iets mis was, maar een eetstoornis? Nee, die had ik niet. Ik was gewoon wat routine kwijt.

Mijn toenmalige vriend, die wel op de hoogte was van alles, gaf mij toen twee keuzes. Ofwel vertelde ik zelf aan mijn ouders wat er gaande was, ofwel vertelde hij het. Maar zo kon het niet meer verder, dat maakte hij duidelijk.

Bij mijn aankomst thuis ging ik in gesprek met mijn mama. Zij zag meteen de ernst ervan in en nam me mee naar de huisarts. Daar kreeg het ineens een naam, ‘boulimia nervosa’. Van alles spookte er door mijn hoofd. Ik schaamde me. Hoe had ik het zo ver kunnen laten komen? Waarom boulimia en geen anorexia? Hoe moet het nu verder? Mijn hoofd sloeg op hol. Ik raakte ook in paniek.

Het was het startschot van een lang verhaal.
Het was ook een startschot voor hulp.

Ik stond er vanaf dat moment niet meer alleen voor en dat is zo gebleven gedurende mijn volledige traject. Het was niet meer ik tegen de eetstoornis, maar allen tegen de eetstoornis. En ja hoor, wij hebben gewonnen!

L.