Ik vraag me soms af of andere lotgenoten dit ook ervaren …
Dat je wilt kunnen uitleggen wat er allemaal in je hoofd omgaat en wat een stoornis met je doet.

Ik mag mijn uitleg nog 1000 keer herhalen in mijn hoofd en op het punt staan van het uit te schreeuwen. Maar er komt niet meer uit dan gewoon een glimlach.

Op de vraag: “Waar dacht je aan?” volgt  een automatisch antwoord: “O, niets belangrijk.” En dan vervloek ik mezelf vanbinnen met de vraag waarom ik niet kan spreken. Ben ik dan bang dat wat ik zeg verkeerd zal binnenkomen? Met het resultaat dat ik alleen nog maar meer als abnormaal word beschouwd?

Aan mijn omgeving wil ik het volgende zeggen over zowel mijn PTSS als mijn anorexia:

• Zeg me niet dat ik me normaal moet gedragen, ik ben al lang vergeten wat een normaal leven is.
• Het doen alsof en het verbergen brengen me stress en verdriet. Ik vraag me af of een ander dat aan me ziet.
• Kijk niet naar mijn bord en praat niet over mijn eetgedrag. Ik weet dat het niet goed is, maar het is sterker dan mezelf. Ik schaam me kapot.
• Ik word angstig als ik denk aan alle getallen van voedingswaarden die ik consumeer. Ook al weet ik dat eten louter dient om te overleven.
• Probeer me niet tot iets te dwingen, zonder eerst de tijd genomen te hebben om naar mij te luisteren.
• Ik kan nu niet geconfronteerd worden met mijn stoornis, ik wil gewoon verdwijnen.
• Ik heb het gevoel dat ik zweef tussen het verleden en het hier-en-nu.
• Het leven gaat zo snel en ik kan gewoon niet volgen, ik heb een achterstand die onmogelijk lijkt in te halen.
• Wees niet bang van mij, maar praat gewoon. Ikzelf zit daar ook ergens vanbinnen.
• Ik zou eens willen roepen tegen alle stemmen en gedachten in mijn hoofd. Ik weet dat het als ‘vreemd’ zal overkomen, maar wat zou het me deugd doen.
• Ergens vanbinnen zou ik doodgraag alles willen uitzetten en gewoon leven, maar ik ben bang voor de leegte die kan komen.
• Mijn eetstoornis is mijn houvast geworden, omdat ik niet weet hoe ik moet omgaan met mijn trauma en herbelevingen.
• Wanneer mijn lichaam niet meer vooruit kan, is het een noodkreet om een einde te maken aan de ondervoeding.
• Het tekort aan slaap door nachtmerries is een gewoonte geworden.
• Ik ben bang voor objecten, geluiden, geuren die anderen als vanzelfsprekend beschouwen.
• Ik wou dat ik de gedachten en gevoelens kon van vroeger kon loslaten.
• Soms verlies ik de moed en dan moet ik eens toegeven aan het gevoel van rouw.
• Geloof mij als ik zeg dat ik hard mijn best doe, ook al zijn het kleine stappen.
• Zeg niet dat je weet wat het is, als je niet in mijn schoenen hebt gestaan.
• Zeg niet dat je oplossingen hebt, want de meeste stellen me alleen maar teleur.
• Probeer de persoon in mij te zien, eerder dan de stoornis.
• Elke dag is een uitdaging en ik moet blijven doorzetten, in de hoop dat het op een dag beter zal worden.
• Ik blijf leven omdat anderen voor mij ook niet opgeven en ik voor hen  wil blijven doorgaan. Wie weet dat ik op een dag dan weer genieten kan van het leven.

Bedankt aan diegenen die naast me blijven zitten en zoeken naar een manier om me te ondersteunen.