Je kent het misschien wel, zo van die momenten dat je denkt: ‘Nu ga ik ervoor!’ Je voelt dat elke vezel van je zijn ervan doordrongen is en je gelooft dat het deze keer echt gaat lukken. Je bent nog nooit zo gemotiveerd geweest. Herkenbaar?

Ik noem het ‘the window of opportunity’, het venster van de kans. Een moment dat je het gevoel hebt dat je veel aankan en dat je in staat lijkt om bergen te verzetten. Da’s het voordeel ervan: je hebt het gevoel dat je het écht kan, je gelooft erin. Het nadeel? Het is kortstondig. Het venster sluit zich ook weer plots. Voor je het weet, is het moment voorbij en heb je het gemist.

Een eetstoornis weet dat, die weet dat het venster weer gaat sluiten en probeert daarom tijd te rekken. Ze is sluw, zeer sluw.

Er was een venster, een kans, het stond wagenwijd open. Hoe beangstigend ik het ook vond, ik was ervan overtuigd dat ik erdoor zou klimmen. Ik voelde een enorme kracht in mij, ik moest alleen nog durven springen. Ik zette de eerste stappen in de juiste richting, maar de eetstoornis sloop steeds dichterbij en ze begon tijd te rekken, veel tijd.

Het venster begon langzaam weer te sluiten, zonder dat ik het doorhad. Tot op het moment dat het volledig dicht was. Zelfs dat besefte ik eerst nog niet. Sluw …

Het venster is gesloten, mijn motivatie gekelderd, alsook mijn geloof en vertrouwen in mijn eigen kunnen.

En nu? Op zoek naar nieuwe vensters, zeker?

Mijn tip: als je voelt dat het venster openstaat, als je voelt dat er een kans is: spring dan, ook al is het heel beangstigend. Vraag desnoods of anderen met je willen meespringen of op zijn minst een parachute willen voorzien. Want net dan moet je ervoor gaan!

Liefs,
Heleen