Het praten over een eetstoornis is niet evident. Je geeft een zeer kwetsbaar stuk van jezelf bloot. Een stuk dat je liever niet hebt dat anderen zien. 

Het praten erover kan zeer helpend zijn, maar wie zijn de juiste personen hiervoor? 
Mijn vrienden en familie waren altijd een luisterend oor. Het deed deugd om hun woorden te horen en zo mijn innerlijke criticus te relativeren. Anderzijds kon ik ze ook niet alles vertellen, omdat ze de ‘vreemde’ kronkels in mijn hoofd en bijhorende acties van de eetstoornis niet konden begrijpen, doordat ze dit zelf nooit hebben ervaren. 

Mijn eerste contact met lotgenoten was online via een platform, Proud2Bme. Ik kon er in contact raken met anderen die ook een eetstoornis hadden. Toen praatte ik tijdelijk met een meisje van mijn leeftijd die ongeveer een gelijklopend verhaal had.

Een beetje later in mijn proces kwam ik in aanraking met ANBN Gent.
Het was een zeer spannende stap om een praatgroep te gaan bijwonen. Maar na de eerste keer wist ik meteen dat ik terug wilde komen.

Ik voelde me eindelijk niet meer dat vreemde eendje met haar vreemde gedachten. Tijdens die twee uur kon ik dingen vertellen die ik niet kon uitspreken tegen iemand zonder ervaring met een eetstoornis. De groep was divers en bestond uit mensen van verschillende leeftijden, met verschillende soorten eetstoornissen en iedereen bevond zich in een andere fase in zijn of haar proces. Die diversiteit maakte het zeer interessant om zaken en eventuele handvaten te gaan uitwisselen. Het was zeer fijn om dat soort contact te hebben en ik keek er dan ook iedere maand naar uit.

Voor mij persoonlijk is het lotgenotencontact een groot aandeel geweest in mijn herstel. Het bracht me acceptatie, relativeringsvermogen en rust. Daarom zou ik dan ook iedereen aanmoedigen om te exploreren of het ook iets voor jou kan zijn. 
Want je bent nooit alleen!

Knuffel, 
L.