Tijdens vakantieperiodes verloopt het eten meestal beter en het is dan altijd afwachten wat er gebeurt als ik terug begin te werken. Heel vaak volgt er immers een dip op eetgebied. Ik doe mijn job heel graag, daar ligt het zeker niet aan. Ik denk dat het meer is omdat er dan weer een druk ontstaat en sowieso ook meer stress.

Na een zalig ontspannen vakantieperiode was het dus ook nu weer afwachten wat terug gaan werken met mij zou doen. Ik was me daar ook heel bewust van, maar wou mezelf tegelijkertijd niets opleggen. Ik zou wel zien wat er gebeurde.

Dag 1 vroeg een collega of ik zin had om samen met haar te eten (zij weet niets van de eetstoornis af). Het was zo’n spontane vraag dat ik er ook spontaan op inging. De dag nadien: zelfde situatie. Hoewel het mij toch wat stress bezorgde, leverde het ook fijne gesprekken op die ik dus anders niet zou gehad hebben.

Als collega’s mij meevragen, probeer ik daarop in te gaan. Als ik absoluut alleen wil eten, probeer ik te kijken vanwaar dit komt. Alleen eten moet ook kunnen, maar dan omwille van de juiste redenen.

Ergens durf ik te hopen dat dit het einde van de laatste terugval kan zijn, die zo’n anderhalf jaar geleden begon en dat de eetstoornis stilaan weer wat meer op de achtergrond gaat verdwijnen. Hoewel ik tegelijkertijd heel goed besef dat ik er nog niet ben, dat dit nog heel fragiel is.

Een paar dagen geleden werd ik nog eens met mijn neus op de feiten gedrukt. Tijdens een pensioensfeestje van een collega werden er broodjes geserveerd. Ik had dat niet echt voorzien, het kwam wat onverwachts, waardoor ik volledig blokkeerde. Hoewel ik ergens heel graag ‘gewoon’ had meegedaan met de rest, lukte dat niet.

In eerste instantie was ik teleurgesteld in mezelf: waarom lukte dat nu niet? Klaar om mezelf een hele hoop verwijten te maken. Maar jezelf verwijten maken heeft geen zin. Het haalt je alleen maar verder naar beneden en daar heeft niemand wat aan.

Hoewel ik zo graag zou willen dat alles ‘ineens’ weer beter gaat, probeer ik te kijken naar wat wel goed gaat en mezelf voor te houden dat ik tijd nodig heb. Stap voor stap …

Liefs,
Heleen