Net na mijn opname heb ik lang getwijfeld of ik een herstelaccount zou maken op Instagram. Na lang wikken, wegen en vele besprekingen met mijn ouders heb ik de stap gezet.  Enerzijds heb ik dit account opgericht om anderen te helpen, maar ergens is dit ook om mezelf te helpen. Voor mij voelt het als een grote sociale controle en een motivatie om bijvoorbeeld extra uitdagingen te doen. Ook kreeg ik al veel positieve feedback van herstellende mensen die motivatie en inspiratie uit mijn account haalden.

Er zijn al verschillende mensen die mij berichtjes stuurden over hoe ik bepaalde dingen aanpak of gewoon eens een gezellige babbel wouden slaan. Dat is dan ook echt waarvoor ik het doe, ik wil anderen vooral helpen en motiveren.

Ook is het een manier om mijn naasten of naasten van anderen met een eetstoornis een kijkje in ons denken te geven. Ik probeer sommige eigenaardige kronkels uit te leggen en er zo voor te zorgen dat naasten beetje bij beetje meer snappen hoe een eetstoornis (specifiek de mijne) werkt.

Maar ook voor het herstel van mijn eetstoornis heeft het een positief effect. Ik voel een soort van onrechtstreekse verplichting om ervoor te zorgen dat mijn herstel in een stijgende lijn blijft gaan. Het zorgt voor extra motivatie voor het doen van uitdagingen. Uiteraard is het niet allemaal gemakkelijk, soms heb ik het gevoel dat mijn uitdaging niet uitdagend genoeg is om te delen of dat als ik iets deel mensen gaan denken dat het niet goed genoeg is. Maar ja, dit is dan weer de eetstoornis die een beetje opspeelt en zegt dat het allemaal niet goed genoeg is.

En dan is er ook nog het schrijven van blogs, dit is voor mij een manier om het allemaal even van mij af te schrijven. Ik kan mijn hart eens luchten en ik help er mensen mee vooruit. Hoe tof is dat!

Ik schrijf dus met plezier nog verder blogs voor jullie, nog lang niet van mij verlost dus 😉

Hopelijk tot snel!

Liefs,
Caro