We zitten op restaurant. Ik heb geen stress noch paniek. Op restaurant gaan is nu gewoon, geen hel zoals het vorig jaar wel nog was. Ik ben rustig en er worden aperitiefhapjes besteld. Lekkere bruschetta en nachos. “Hmm, daar heb ik zin in”, denk ik.

De hapjes komen eraan. Ik eet zoveel als ik wil. Op den duur heb ik genoeg en we praten verder over van alles en nog wat. Geen enkel deel van mijn hoofd denkt aan dat eten, enkel aan mijn nieuwe job en dat is beter meegevallen dan ik had verwacht. Iets waar ik nooit van had durven dromen.

Dan worden er ook nog lookbroodjes besteld. Maar ik had net genoeg aperitiefhapjes gegeten en dacht dat er nu enkel nog het hoofdgerecht ging komen. Mijn piepende eetstoornis wordt wakker. Ik zeg luidop: “Ik heb wel genoeg van de hapjes! Ik ga enkel nog een hoofdgerecht eten!” Het komt uit mijn mond zonder dat ik erover nadenk.

De lookbroodjes liggen op tafel. Het zijn er vier en iedereen neemt zijn lookbroodje. “Ik heb ook wel zin in een lookbroodje”, denk ik. Een mini-strijd in mijn hoofd, maar ik neem het lookbroodje nog voor de eetstoornis helemaal zijn beklag kan doen. Dit alles gebeurt in vijf minuten. Ik verschiet van deze mini-strijd in mijn hoofd. Waren we hier al niet lang vanaf?!

IS DIE F*CKING EETSTOORNIS HIER NOG STEEDS?

Na het lookbroodje is het stil. Ik ben oké. Mijn eetstoornis is terug gaan slapen. De rest van de avond is het rustig en kalm.

Door hierover na te denken, besef ik dat ook na herstel deze mini-paniekjes soms nog kunnen terugkomen. Er is al zoveel waar ik geen moeite meer mee heb. Maar soms zijn er zo van die kleine momenten dat mijn eetstoornis nog hallo komt zeggen. Nu is het kwestie van deze gedachten te negeren en verder te gaan met mijn dag. Want uit ervaring weet ik dat dit de beste keuze is.

Het is niet zo raar dat dit soms nog gebeurt. Ik was letterlijk voor een lange tijd geconditioneerd om tegen alles van eten nee te zeggen.

Dit doe ik nu minder en minder, maar als ik het niet zie aankomen, is dit nog moeilijk. Daarom moet ik altijd kritisch nadenken over wie dit nu is – ik of mijn eetstoornis? Als het de eetstoornis is, is het belangrijk om dit te negeren, om te voorkomen dat de stem weer groter wordt.

Ik wens jullie nog veel succes!

Liefs,
Manou