Miauw. Luci komt aangetrippeld en springt op mijn schoot. Ze begint luid te spinnen en me te masseren met haar pootjes (nee, Luci, ik geef geen melk J).

Ik zeg soms lachend dat onze kat mijn allerbeste therapie is en, hoewel ik mijn therapeut en diëtiste niet zou kunnen missen in mijn herstelproces, is er wel iets van waar. Onze kat helpt me enorm in mijn herstel.

Zo leert ze me letterlijk om te rusten. Met haar op mijn schoot, blijf ik net dat beetje langer in de zetel zitten en word ik minder rusteloos terwijl ik zit. Haar gespin en haar zachte vacht aaien, werken ontspannend. Ik zie dat ze ervan geniet en gun haar nog wat langer – nu mezelf nog!

Ook haar gewoon zien rusten en slapen – precies bijna de hele dag door – geeft me een rustig gevoel, ook als ik wel bezig ben. Ze herinnert me eraan dat ik me niet hoef te haasten, dat ook ik mag ontspannen, dat er tijd is.

En nog iets van onschatbare waarde: ze helpt me om mijn zorgen rond mijn lichaam te relativeren. Ik weet dat ze me gewoon aanvaardt zoals ik ben. Ik voel dat ze van me houdt, los van hoe ik eruitzie of wat mijn gewicht is. Onafhankelijk van de fouten die ik maak.

Moest ze onze taal begrijpen en ik haar zou uitleggen hoe moeilijk, intens en complex de relatie met mijn lichaam voelt, zou ze wellicht totaal niet begrijpen waar ik het over heb. Totaal niet begrijpen ‘wat het probleem is’. Zij lijkt, zoals alle dieren, helemaal oké in en met haar lichaam.

Zij leert me: het kan ook anders, gewoon in mijn lichaam zijn zonder mezelf constant van buitenaf te beoordelen. Zo ‘gewoon’ is dit nog niet voor mij, maar ik ben ernaar op weg.