Bart Peeters, ik was 6 jaar toen ik je stem voor het eerst hoorde, je leerde me alles over Sinterklaas. Dat je stem voor eeuwig door mijn hoofd zou klinken, vooral in de maand december dan, leek mij logisch. Maar véle jaren later, gaf je me een lied dat ik elke maand nodig had en wellicht nog vaak opnieuw en opnieuw zal beluisteren. 

Tonnen moed heb ik moeten verzamelen alvorens ik kon schrijven wat jouw lied ‘Tot je weer van me houdt’ betekent voor mij. Mijn eetstoornisstem, Swa, was het hier namelijk lange tijd niet mee eens. Zeeën van tijd had ik ervoor nodig. En dat is helemaal oké, want herstellen van een eetstoornis vraagt tijd. 

Maar hé, Swa, ik heb een boodschap voor jou: 

Ik heb al wat je zei
In mijn oren geknoopt
Dat je zei het is voorbij
Dat het leven zo loopt
Dat je mij niet meer mist
En dat ik moet verstaan
Dat vroeger vroeger was

Té goed heb ik in mijn oren geknoopt wat je me zei. Een beetje kritisch naar jezelf zijn, van tijd tot tijd vind ik best oké, maar moest je echt elk stukje binnenin afbreken? Je hebt namelijk bijna niets heel gelaten en dat leek je niet eens erg te vinden. 

Ik dacht nochtans dat jij mijn vriend was, dat je me zou helpen toen ik niet meer wist hoe ik met alle moeilijke emoties moest omgaan. Ik heb je woorden zo lang voor waar aangenomen. Dacht je echt dat je hiermee weg kon komen? Misschien miste jij me niet meer en vond je het leuk om zoveel controle te hebben. Al heb je me zo klein gemaakt, ik miste mezelf wel.

Al besef ik dat dus nu maar pas

Want dat aan jou toegeven, kon ik toen echt niet. Je was dan ook véél groter dan mij. 

Dat het nooit meer zal zijn
Zoals het ooit was

Misschien zal het nooit meer hetzelfde zijn … want je hebt zoveel kapot gemaakt voor mij. 

Maar ik wil echt wel dat je weet 
Dat je weet 

… dat ik het volgende stuk uit volle borst voor mezelf (en dus niet voor jou, Swa!) zing: 

Ik rij voor jou naar de maan
En parkeer me daar fout
Tot je mij weer ziet staan
Tot je weer van me houdt

En ik plak de planeet
Vol met post-its tot je weet
Alles laat me steenkoud
Tot je weer van me houdt
 

Dat bedoel ik best letterlijk. Ik plak mijn hele huis vol met post-its tot ik weer weet hoe ik wat milder voor mezelf kan zijn. Soms lukt het me al, maar soms kom jij je weer moeien. Dat is oké, maar ik wil dat je weet dat ik het niet zal opgeven. Er zijn nog te veel mooie dingen die ik graag wil beleven met alle mensen die ik zo graag zie. Zonder hen had ik niet genoeg kracht gehad om tegen je in te gaan. 
Je hebt geen idee hoeveel muren ik hier nog kan vullen met post-its! 

Ik hoop dat je beseft
Hoeveel schuld er jou treft
Je was alles voor mij
Maar dat is dus voorbij

Oh, Swa … ik hoop dat je het weet, hoeveel je van me hebt afgenomen. Toch is boosheid niet het enige wat ik voor je voel. Er kwamen enkele prachtige mensen op mijn pad die ik wellicht nooit had ontmoet zonder jou.

Je zegt zie je dan niet
Hoe anderen omgaan met verdriet
Maar ik ben die andere mensen niet
Ik ben tot niks meer in staat
Te triestig te kwaad

Het was ook voor mijn omgeving vaak niet gemakkelijk om te zien hoe ik me volledig overgaf aan alles wat jij me wijsmaakte. Zij konden jouw stem namelijk niet horen en door jouw geschreeuw hoorde ik hen niet meer.

Swa, ik weet dat het wat voorbarig is, we weten allebei hoe luid je soms nog kan zijn. Toch durf ik voor het eerst deze woorden te typen, ik geef ze zelfs nog meer kracht door ze de wereld in te sturen: ik zal je steeds stelliger de deur wijzen als je binnenglipt! Je kan me niet meer geven wat ik nodig heb, ik geloof dat ik weer graag zelf aan het stuur wil zitten.
 

Ik koop een wondermooi pak friet
Met New Yorkse mayonaise
In een puntzak uit Madrid
En met een vorkje uit Parijs