Onzekerheid. 

Het is een van de meest nare gevoelens die ik kan ervaren. 

Ik trek alles van mezelf in twijfel en niemand kan mij hier anders over laten denken. De enige die bevestiging van het tegendeel kan geven, is ikzelf. Ik moet bewijzen aan mijn eigen onzekerheid dat ik het wel waard ben, dat ik het wel kan. En net als perfectionist zijnde, is dat allesbehalve gemakkelijk.

Tijdens mijn eetstoornis waren perfectionisme en onzekerheid twee constanten in mijn leven. Tijdens mijn periode van herstel waren het eerder variabelen. Nu komen ze soms nog eens de kop opsteken, vooral in periodes wanneer het druk is en ik veel stress ervaar. 

Voor mij persoonlijk kan ik door deze twee factoren heel vlug in een negatieve spiraal terechtkomen. Een van de belangrijkste zaken die ik heb geleerd, is het relativeren van situaties en het schetsen van realistische doelen. 

Zo ben ik nu net begonnen op stage. Een nieuwe omgeving met een nieuw team waar ik mezelf wil bewijzen en tonen wat ik kan. De lat ligt hoog voor mezelf en onzekerheid is ook aanwezig. Dan is het niet evident om werkelijk te tonen wat je in je mars hebt. De woorden horen dat sommige zaken bakken ervaring vragen, stelt me dan gerust. ‘Het is oké dat ik dit nu op dit moment nog niet kan.’

Wat mij ook helpt, is een duwtje in de rug krijgen van een externe, om zo het bewijs tegenover mezelf te kunnen leveren dat ik helemaal niet zo onzeker hoef te zijn. 

De boodschappen die ik vooral wil meegeven zijn:

• Probeer rationeel over de situatie na te denken en relativeer waar mogelijk.
• Schets realistische doelen voor jezelf.
• Geef je onzekerheid aan, iemand extern kan je soms de bevestiging geven die je zoekt om je onzekerheid tegen te spreken.

Liefs,

L.