En toen besefte ik hoezeer ik mezelf had uitgehongerd de voorbije jaren, hoe erg die eetstoornis er nog was, hoewel ik dat zelf niet helemaal doorhad. 

Mijn gewicht was net iets te laag, maar niet alarmerend waardoor dit ook niet opviel. Ik had sociale contacten, at samen met anderen, deed mijn job goed en hield een huishouden draaiende.

Geen vuiltje aan de lucht. Aan de buitenkant viel niets te zien. 

In mijn hoofd had de eetstoornis echter vrij spel. Ik had elke dag honger en elke maaltijd werd voorafgegaan door een hele discussie in mijn hoofd. Bij elk moment dat ik moest eten, ging mijn stressniveau de hoogte in en werd ik bang en onrustig. Ik was dit echter zo gewoon geworden dat ik er niet meer bij stilstond. Dit was mijn leven en het lukte toch zo? 

Het lukte inderdaad en dit had nog heel lang kunnen lukken, maar ik wil meer in dit leven. 

Het was mijn psychologe die zo vaak tegen mij zei: “Je doet jezelf tekort, elke dag opnieuw.” Mijn antwoord daarop: “Maar ik eet toch?”

Ik at inderdaad, maar het was veel te weinig en dat zie en voel ik nu. Ik voel het omdat ik het nu anders doe. Ik eet nu voldoende en merk op dat ik niet meer constant honger heb, dat ik meer energie heb en ook meer ruimte heb in mijn hoofd. Ik hoef geen discussies meer te voeren met mezelf over wel of niet eten. Er wordt gegeten, punt. En ergens heb ik ook meer rust gekregen daardoor.

Het voelt aan als leven, echt leven. En dat voelt goed.

Ik blijf het zeker ook eng vinden, maar dat is normaal denk ik. Als je zolang gewoon bent van jezelf tekort te doen, dan voelt dit nu soms wat bevreemdend aan. Maar vreemd of anders hoeft niet persé slecht te zijn. Dus ik geef het een kans. 

Vaak roesten we vast in oude gewoontes, het voelt dan normaal of oké aan omdat we niet meer weten dat het ook anders kan. Het is belangrijk om je zo nu en dan eens af te vragen of het dit is wat je echt wilt. Om vervolgens de moed te vinden om het ook eens anders te proberen. Dat is mega-eng, maar het proberen waard.

 En wie weet … misschien merk je dat anders toch beter is …

Veel moed!
Heleen