Vakantie! De zomer is begonnen en eindelijk is het zover: tijd voor ontspanning. Binnenkort vertrekken we op reis richting Frankrijk. De thuishaven van Louis XIV, Napoleon, Charles Aznavour, Killian Mbappé. Land van kraakverse baguettes en knapperige croissants. Waar de Loire stroomt, net als de wijn, en de kastelen schitteren in de zonovergoten velden. Heb ik er zin in? Ja. Een weekje weg met vrienden in een huis in het midden van het land. Zon, zonnebril, zwembroek, een goed boek en toch … die eetstoornis … die gaat mee de koffer in. En dat bezorgt me vakantiestress.

Hoewel het herstel vrij goed loopt en ik meer en meer vertrouwen krijg in eten en het lukt om af en toe al eens een spontaan eetmoment toe te laten, heb ik wel stress voor die vakantie. Waarom vraag je? Wel, er gaan enkele sportieve vrienden mee. Die lopen vaak en de laatste keer dat ik hen zag, vertelden ze dat ze al uitkeken naar een weekje sporten met mij. Laat dat in deze fase van mijn herstel nu net een heel slecht idee zijn. Samen met mijn dokter en diëtiste heb ik namelijk een strikt beweegplan afgesproken en daar past elke dag sporten echt niet in.

Ik merkte dat ik er al even mee bezig was in mijn hoofd: Hoe zal ik straks die vragen afwimpelen? Veins ik blessures? Overbelasting? Probeer ik alternatieve groepsactiviteiten te verzinnen? Probeer ik de gesprekken af te wimpelen en van onderwerp te veranderen? Duizenden vragen stapelden zich op in mijn hoofd. Zoals vaker bracht ik daardoor meer tijd door met piekeren dan ik eigenlijk zou willen.

Ik vertelde het aan mijn vrouw en een goeie vriendin. Ik vroeg mijn diëtiste om raad. Het antwoord was simpel en bestond uit drie woorden: zeg het hen. Ja, excuses verzinnen kan en blessures veinzen eveneens, net als zeggen dat ik nog in opbouw ben na een knieoperatie. Niet eens gelogen, maar toch vervelend want het voelt wel als een kleine leugen.

Maar het zeggen, dat is een grote stap. Langs de andere kant, het is de korte pijn en zo moet ik de komende weken ook niet wakker liggen van eventuele moeilijke gesprekken. Dan moet ik niet nodeloos waken over triggerende onderwerpen en kan ik de bijbehorende stress thuislaten en écht op vakantie gaan en ontspannen. Dus kruip ik in de pen en post ik een bericht in de Whatsappgroep van de meereizende vrienden:

Nog even over goeie afspraken. Geen dwingende, maar wel belangrijke voor mij.

Ik worstel al lange tijd met wat zaken en in 2018 zijn we tot de diagnose anorexia gekomen. Zo, het grote woord is eruit.

De ziekte heeft verrassend weinig te maken met eten op zich, maar uit zich wel door een verstoorde relatie met voeding (omdat dat iets is waar je makkelijk vat op kan krijgen). Soit, net zoals verslavingen en andere mentale ziektes, heeft een eetstoornis als functie een zekere leegte of angst weg te nemen.

Ik heb dat enkele jaren halfbakken aangepakt, maar nooit echt serieus. Ik voelde de nood niet om er zelf werk van te maken. Met mij ging het toch zo heel slecht niet? Er waren zoveel mensen met grotere problemen. Maar de gebeurtenissen uit het voorbije jaar, waarin ik enkele mensen verloor die me nauw aan het hart lagen, hebben me ruw wakker geschud. Dat plus dat ik ook gewoon 24/7 met mezelf aan het vechten was en daardoor bijzonder weinig tijd over had voor de mensen het dichtst rond mij. Ik leef al even niet echt. Mijn gevoel staat uit. Zo werkt een eetstoornis nu eenmaal.

Vorig jaar heb ik opnieuw hulp gezocht en me goed laten omringen door een team van experten. Ik ben ook actief geworden in de patiëntenvereniging, waar ik blogberichten schrijf voor het ledentijdschrift en de website. Voor mij was het belangrijk om te leren dat je hier niet voor kiest, maar dat de ziekte je overkomt en je die evenveel ‘verdient’ als kanker of iets anders. Dat is een belangrijke geweest om hulp te zoeken en te leren aanvaarden.

Bon, dat als kader voor de goeie afspraken 😊

Ik sta al enkele maanden op een strikt beweegplan – sinds mijn operaties die daar als hulp kwamen eigenlijk. Omdat sporten bij mij nogal triggerend kan werken, mag ik momenteel maximum 3x 30 minuten per week lopen. Dat is in het kader van mijn herstel en is niet bediscussieerbaar. Ik mag daarbuiten wel wandelen en fietsen, maar geen hoge intensiteit. Het zou me dan ook enorm helpen, mocht me niet elke dag gevraagd worden naar mijn loopplannen. Dat was heel lang een heel groot deel van mijn identiteit en dat is enorm confronterend en hard om dat nu te moeten parkeren. Ik wil er gerust over babbelen, maar dat ligt lastig en wekt de goesting om erin te vliegen op. Dan dreig ik snel de pedalen te verliezen, dus liever niet eigenlijk.

Wat andere gespreksonderwerpen betreft, vermijd alsjeblieft het woord kilocalorieën en diëten, vetten en suikers. Ik weet dat die thema’s in onze maatschappij zeer hard leven, maar dat is confronterend en maakt mijn innerlijke criticus wakker. Op goeie dagen kan ik die strijd aan, op slechte dagen lukt me dat niet.

Uiteraard wil ik er in de eerste plaats een hele fijne vakantie van maken voor iedereen, dus je hoeft ook niet heel de tijd op de rem te staan. Ik zal zelf proberen aangeven, wanneer iets me moeilijk valt. Maar zoals jullie wel weten ben ik een binnenvetter en niet de meest extraverte persoon, dus bij twijfel vraag je maar even.

Als jullie nog vragen hebben, aarzel niet. Ik wil er zeker over praten ter plekke of eerder. Maar niet altijd. Het hoofd zit soms wel heel vol. Al komt er meer en meer ruimte voor andere dingen.

Bedankt, lieve vrienden.

Ik klik op ‘verzenden’.

Mijn vrienden zijn toppers. Opnieuw merk ik dat mensen willen helpen waar ze kunnen. Je moet het alleen vragen. Het oude spreekwoord moeten we herzien: spreken is goud, zwijgen is naast het podium vallen. In elk geval, mijn vakantie kan nu écht beginnen.