‘Liefste Ineke’ is in de eerste plaats een liefdesverhaal van twee jonge vrouwen die beide worstelen met zichzelf. Het verhaal wordt vanuit afwisselend standpunt verteld: de ene keer is Marie aan het woord, daarna vertelt Ineke verder. Ze ontmoeten elkaar in opname en houden nadien contact. Beide hebben een eetstoornis, meer bepaald anorexia nervosa, en als lezer word je meegenomen op hun weg naar herstel. Zoals elk herstelproces gaat dit met ups en downs. Toch ligt de focus niet zozeer op hun eetstoornis, maar eerder op de zoektocht naar zelfliefde.

Beide vrouwen worstelen met trauma en geven een rauwe kijk op wat dat met je kan doen. Ook dissociatie komt heel erg aan bod, iets wat ik nog niet eerder in een boek ben tegengekomen. Dat maakt het boek extra waardevol vind ik, want dit is vaak moeilijk om uit te leggen. Ineke neemt je mee in haar dissociatie en wat het met haar doet.

Het boek geeft ook hoop. Je leest hoe Ineke steeds verder afglijdt en het lijkt erop alsof het nooit meer goed komt, maar je leest ook hoe ze de kracht vindt om te kiezen voor herstel waarbij haar liefde voor Marie een belangrijke rol speelt.

Marie en Ineke laten je in hun hoofd meekijken waardoor je heel erg meeleeft met hun pijn en angst, maar ook de liefde voelt voor elkaar.

Ze laten je zien dat herstel met hoogtes en laagtes gaat en het de moeite waard is om steeds weer overeind te krabbelen. Ze laten je zien dat je altijd kunt kiezen voor herstel, ook al zit je nog zo diep. Ze laten je zien dat je door de angst heen moet gaan om weer rust te vinden en dat het weinig zin heeft om hiervan te blijven weglopen.

Het is een zwaar verhaal, maar tegelijkertijd ook zo herkenbaar voor iedereen die met een eetstoornis en/of trauma worstelt.