Niet omdat ik haar er zo graag bij heb.
Ik zou haar veel liever thuis laten.
Lijkt me zalig. Een week zonder die zeurende, hardnekkige, eisende stem in mijn hoofd. Wauw!

Het is ook niet dat ze zo graag op vakantie gaat. Eigenlijk blijft ze liever thuis, bij wat veilig en vertrouwd is. Ze houdt niet van avontuur of verandering. Ook niet van ontspannen. Dat ligt niet in haar aard.

Maar ze gaat dus toch mee. Geen haar op haar hoofd dat eraan denkt om mij alleen te laten gaan. Ze vertrouwt het niet. Want vakantie staat gelijk aan ‘andere dingen eten’, ‘op andere momenten eten’ en ‘meer eten’. Voor al die zaken is ze vreselijk bang en ze wil me er kost wat het kost tegen beschermen.

Leuk is anders, maar het heeft geen zin om te ontkennen dat ze zich ook op vakantie zal laten horen. Wellicht nog vaker en luider dan thuis. Ik kan me daar dus maar best op voorbereiden.

Hoe mijn voorbereiding er dan uitziet?

• Bij het kiezen van de vakantie en de vakantieplek hebben mijn partner en ik ervoor gezorgd dat ik mijn gewone eetstructuur zoveel mogelijk kan aanhouden. Dat wil zeggen dat we een huisje huren waar we zelf de meeste maaltijden zullen klaarmaken en ik deels hetzelfde kan eten als thuis (op dit moment dus geen half- of volpension voor mij of niet elke dag uit eten).
  
• Ik neem een voorraad van mijn ‘veilige voedingsmiddelen’ mee. Zo kan ik altijd iets eten als ‘het andere eten’ niet lukt.
  
• Ik kies ervoor om de uitdagingen op vakantie haalbaar te houden: ik wil en ga mezelf uitdagen (d.w.z. dingen eten die ik anders niet of weinig eet), maar niet in die mate dat het me helemaal overspoelt.
  
• Ik neem ‘mijn gezonde-zelf-gedachten’ mee die me kunnen helpen als de eetstoornis te luid wordt, bv. ‘Wat ik echt belangrijk vind in mijn leven, is niet mijn lichaam of mijn gewicht. De eetstoornis maakt mijn gewicht zoveel groter en belangrijker dan het eigenlijk is. Ik ben zoveel meer dan mijn lichaam, net als elk mens. Dunner zijn, maakt me echt niet mooier of beter als mens, niet aan de binnen- en niet aan de buitenkant.’

Voor mij dus geen ‘all-in’ aanpak. Niet alles in één keer proberen los te laten. Dat is al meermaals in mijn gezicht teruggekaatst.

Wat voor mij wel werkt, is: aanvaarden dat de eetstoornis er nog is, aanvaarden waar ik nu sta in mijn herstelproces en van daaruit grenzen verleggen. Het voelt soms frustrerend om nog zoveel rekening te moeten houden met de eetstoornis, maar tegelijk geloof ik in deze weg en trek ik me op aan de beetjes meer vrijheid die elke stap die ik zet me geven.

Hoe ga jij om met je eetstoornis als je op vakantie gaat?
Lukt het je om ze thuis te laten?
Of heb je nog andere tips om ze – als ze dan toch meegaat – de pret niet (te veel) te laten bederven?