Vrienden van mensen met een eetstoornis beseffen vaak nog niet half hoe belangrijk ze eigenlijk zijn. Zeker wanneer je door moeilijke periodes gaat, kunnen mensen die je echt zien en begrijpen het verschil maken. In deze blog vertel ik hoe mijn vriendinnen een vaste en enorm helpende waarde zijn in mijn leven – hoe ze mij helpen en altijd geholpen hebben.

Soms denk ik dat ik het zonder mijn vriendinnen niet zo ver had geschopt.
Ze zijn er altijd voor mij – zonder dat ik erom hoef te vragen. Bij hen hoef ik niets uit te leggen. Ze weten genoeg, voelen genoeg, en toch behandelen ze me niet anders. Alsof mijn verhaal en mijn strijd er mag zijn, maar niet alles hoeft te bepalen.

In juli gingen we samen een weekje naar de zee. Gewoon een paar dagen weg, maar het was alsof ik nooit ziek ben geweest/ziek ben. We wandelden op de dijk, aten op restaurant, lachten om dingen die alleen wij grappig vinden. Het was zo licht, zo eenvoudig, zo vrij.

Die dagen hebben me iets belangrijks laten zien: als je omringd bent door mensen bij wie je je veilig voelt, wordt alles anders. Zwaardere momenten lijken minder zwaar. Dingen die normaal spanning geven, worden draaglijk. Ze zorgen ervoor dat ik af en toe het gevoel heb dat er nooit iets veranderd is. Alsof ik nog steeds de Caro ben die ik was voor de eetstoornis.

Vriendschap betekent voor mij niet alleen samen plezier maken. Het is ook samen stil kunnen zijn, samen iets kunnen dragen zonder woorden. Het is weten dat er altijd een plek is waar je niet hoeft te doen alsof. Waar je mag zijn zoals je bent –  zonder dat er geoordeeld wordt.

Ik ben dankbaar. Voor hun geduld. Voor hun luisterende oren. Voor hun onvoorwaardelijke aanwezigheid. Met hen hoef ik niets uit te leggen. En dat is misschien wel het mooiste cadeau dat je van iemand kan krijgen.

Dus aan ‘De gurlies’:
dankjewel voor alles,
dankjewel voor jullie luisterende oren
en jullie waardevol advies.

Liefs,
Caro