Ik word soms nog geraakt door boeken, maar dit boek raakt je in de diepte.

Het is heel puur en kwetsbaar geschreven en tegelijkertijd voel je de kracht van een sterke vrouw. Ze verwoordt wat velen onder ons zullen herkennen, maar niet durven uitspreken of de juiste woorden niet voor vinden. En zo wordt ze zelf de stem van de stilte. Een stilte die oorverdovend is voor velen.

Het boek bestaat uit verschillende hoofdstukken die steeds een ander stukje belichten. Elk hoofdstuk start met een elfje, een kort gedicht bestaande uit elf woorden.

Veerle vertelt over haar opname in Tienen en op intensieve zorgen in het UZA, over haar verleden, over haar kinderen en partner, over wat een eetstoornis met je doet. Ze probeert het taboe te doorbreken door de zaken te benoemen zoals ze zijn, door heel eerlijk te beschrijven hoe ver een eetstoornis je kan drijven en hoe complex dit proces in elkaar zit.

Veerle vraagt om meer openheid vanuit de omgeving. Als het daar immers ook stil blijft, wordt er helemaal niets gezegd. Toch doet ze dit niet met een wijzende vinger, eerder een oproep waar ook veel liefde uit spreekt. Ze vraagt om niet te oordelen, maar vragen te stellen om het gesprek open te trekken.

Een eetstoornis duwt je in het isolement omdat ze dan vrij spel heeft, dit is erg eenzaam. Een tegenreactie is in gesprek gaan met elkaar.

‘De boodschap die de eetstoornis je blijft opdringen, namelijk dat je niet ziek bent en dat er niets aan de hand is, wordt in die alomtegenwoordige stilte mee uitgedragen door de omgeving. De gevaarlijke keerzijde is dat de eetstoornisstem gigantisch aan kracht wint.’

‘Wanneer reacties niet veroordelend en open zijn, waarbij vragen op de eerste plaats staan, krijgt schaamte een kans om zich te transformeren. Dat is helend. Er is een gemeenplaats in de taal gevonden waarvan in veiligheid gedeeld kan worden. Die plekken kunnen we met en voor elkaar creëren.’

Ze beschrijft ook dat herstel niet vanzelf gaat, het is vallen en weer opstaan. Na een opname is het niet gedaan, het is dan een kwestie van te blijven volhouden in de thuisomgeving.

‘Herstel zou ik kunnen omschrijven als een optelsom van pogingen, een continue beweging van vallen en opstaan. Een voortdurend proberen waarbij je alleen de wens kunt vasthouden dat het ooit gemakkelijk zal verlopen.’

‘Herstel gaat in essentie over verbinding. Hoe verbonden kun je zijn met jezelf, je eigen lichaam, het leven dat je hebt gemaakt voor jezelf, de mensen die dat leven samen met je bewonen.’

Op het einde van het boek geeft dr. Katrien Schoevaerts haar kijk op eetstoornissen en herstel weer en heeft dr. Peter Adriaenssens het over complex trauma. Een mooie duiding bij het verhaal van Veerle.

Het is een boek dat aanzet tot nadenken over onszelf, over schaamte en de juiste taal niet vinden, over hoe snel we soms oordelen over de ander.

Het is een boek dat onder je huid kruipt, omdat het zo eerlijk en puur vertelt wat een eetstoornis met je doet en hoe hard je anderen nodig hebt om te groeien in herstel.

Dit boek wist mij te raken, tot in het diepste van mijn zijn, misschien omdat het zo herkenbaar is, misschien omdat het verwoordde wat ik zelf zo moeilijk uitgesproken krijg. Het boek doorbrak de stilte en werd zo de stem van zovelen. Dankjewel, Veerle.