Afdeling Sint-Lodewijk Kortenberg

Het lijkt me logisch om dit blogbericht te beginnen met me eventjes voor te stellen. Ik ben Natacha, 35 jaar, en ik heb een 15-tal jaren een eetbuistoornis gehad en de laatste jaren speelt vooral ARFID (Avoidant/Restrictive Food Intake Disorder) mij parten. Sinds 2014 heb ik al veel begeleiding gehad en ook veel stappen kunnen zetten in mijn ontwikkeling. Ik snap nu veel beter wat ik voel en waarom dat zo is en ik heb ook veel inzicht in mijn denkpatronen.

Begin dit jaar had ik voor het eerst een zware depressie die heel erg getriggerd werd door trauma. Samen met mijn huisarts en psychologe ging ik opnieuw op zoek naar meer begeleiding en in september startte ik met een dgt-traject (dialectische gedragstherapie) in een psychiatrisch ziekenhuis. Na iets meer dan één week werd ik echter doorverwezen naar de afdeling Sint-Lodewijk in Kortenberg voor diagnostiek. Ik heb (denk ik) zelf een goed beeld van mijn problematiek, maar omdat het complex is, was er de vraag om zeker ook te onderzoeken hoe mijn verschillende diagnoses effect hebben op mekaar.

Op maandag 18 september kreeg ik van de psychiater definitief de bevestiging van de doorverwijzing naar Kortenberg, en op dinsdag 19 september was ik er al residentieel opgenomen. Meestal zoek ik zelf mijn weg in de wereld van de geestelijke gezondheidszorg, maar omdat dit eerder opgelegd was, voelde ik dat ik dit moest doen zonder te veel na te denken en vooral te ‘ondergaan’. En dat werd de weken erop ook heel duidelijk…

Tijdens inloopmomenten bij ANBN was er wel al aangehaald dat een residentiële opname voor mij wel heel intens zou kunnen zijn, want ik ben een fameuze controlefreak, maar is dat niet zo bij de meesten met een eetstoornis? Dat het een item zou zijn, was me op voorhand al duidelijk, maar het werd de eerste avond ook al héél duidelijk.

Maar eerst een antwoord op de vraag: waarom in bijna 10 jaar begeleiding nog nooit een residentiële opname? Controle is een groot deel van het antwoord, maar ook de angst om ‘opgesloten’ te zitten. Na al wat ervaring met therapie en ervaringen van anderen gehoord te hebben, was er ook de angst om van de ene in de andere residentiële opname te gaan, omdat ik niet meer zou kunnen leven zonder (constante) ondersteuning.

En opeens was het min of meer verplicht om verder geholpen te kunnen worden. Ik zocht info over de afdeling waar ik terecht zou komen, maar ik vond weinig en dus was dat één van de redenen om in mijn pen te kruipen. Ook wil ik delen hoe mijn ervaring was om als persoon met een eetstoornis terecht te komen op een afdeling die niet gespecialiseerd is in eetstoornissen.  

Opvolgverpleegkundige
Ik kwam dus ’s ochtends aan op de afdeling en ik werd meteen naar mijn kamer gebracht waar er een afdelingsbrochure lag en nog meer informatie. Ik mocht op het gemak landen en die info doornemen gaf toch al een beetje duidelijkheid. De rest van de dag verliep rustig, maar toen ’s avonds het besef doordrong dat ik niet naar huis ging, sloeg de paniek toe. Maar het voordeel van een opname is dat er altijd mensen aanwezig zijn en wonderwel slaagden ze er met twee verpleegkundigen vrij goed in om mij te kalmeren. Mijn hoofd schoot in overdrive en op dat moment was mijn reactie erop om veel vragen te stellen, heel veel. Met heel veel geduld kreeg ik antwoord op mijn vragen terwijl het vooral mijn ervaring is om afgeblokt te worden en dan te blokkeren.

Die avond was één van mijn meest kwetsbare momenten waar ik niet weg kon vluchten van anderen en ook niet kon ontsnappen aan de angst van de teleurstelling en afwijzing. Maar ook dat zorgde voor paniek, want ik die vaak zoveel muren om me heen heb, voelde me opeens (figuurlijk!) heel naakt. Maar het smeedde ook onmiddellijk een vertrouwensband die gewoonlijk maanden duurde om zo opgebouwd te worden.

Tijdens de opname krijg je ook een duo van verpleegkundigen toegekend waarbij je als eerste aanspreekpunt terechtkunt bij vragen. Eén van die verpleegkundigen is dan officieel jouw opvolgverpleegkundige en de andere is dan back-up voor als die persoon niet werkt of in verlof is. Eén van de verpleegkundigen van de eerste avond werd mijn opvolgverpleegkundige en daar heb je dan ook wekelijks een gesprek mee. Ik had heel veel aan die gesprekken, omdat het voor mij aanvoelde als ‘alles mag, niks moet’ en er minder druk is dan in andere individuele gesprekken of therapiesessies.

Wordt vervolgd op 15 december…

*Dit bericht werd geschreven in overleg met de afdeling*
Hun contactgegevens vind je hier:
https://www.upckuleuven.be/nl/campus-kortenberg/persoonlijkheidsmoeilijkheden-diagnose-en-therapiestart